Kunstwerkje

Van mijn jongste jaren heb ik weinig herinneringen die mijn handje betreffen. Mijn handje voerde niet de boventoon. Belemmeringen in het zijn van een gewoon kind, heb ik toen niet bewust ondervonden. Op zesjarige leeftijd ben ik voor het eerst geopereerd. De totstandkoming van de operatie en het behandelplan is grotendeels langs mij heen gegaan. In mijn beleving is dit voornamelijk met mijn ouders besproken en besloten. Uiteraard heb ik de overtuiging dat het handenteam in samenspraak met mijn ouders destijds de beste keuzes hebben weten te maken. Wat er van mijn hand werd gemaakt, was een waar kunstwerkje. Veel belemmeringen zijn me bespaard gebleven door deze operatie.

De periode erna kende weinig tegenslagen. Het herstel verliep voorspoedig en iedere overwinning werd gevierd. Kunnen touwtjespringen, mijn nagels die mooier gelakt konden worden, het leren schrijven met beide handen, paardrijden en later ook pianospelen. Eigenlijk lukte alles wel.

Ondanks het feit dat de handicap relatief klein is, kent iedere leeftijd zo zijn strubbelingen. Ik heb het geluk gehad dat mijn directe omgeving er veelal op een gezonde manier mee omging. Het voelde geaccepteerd en werd vaak genoeg vergeten. Mijn handje mocht er zijn, maar hoefde geen onderwerp van gesprek te zijn. De hand groeide met mij mee. Er is me vaak genoeg gevraagd of ik liever vijf vingers had gehad. Het antwoord is altijd ‘nee’ geweest. Mijn drie vingers waren genoeg.

In mijn tienerjaren is nagedacht over een eventuele volgende operatie. Hierbij lag de focus voornamelijk op het verlengen van de buitenste twee vingers en het verstevigen en stabiliseren van de middelste vinger. Dit idee heb ik uiteindelijk zelf afgeketst. Ik had een leeftijd bereikt waarin ik wel mee kon en mocht praten en het gesprek juist meer met mij kon worden gevoerd in plaats van met mijn ouders. Er lagen toen kansen in mijn sportcarrière in de (aangepaste) paardensport en ik wilde alles op alles zetten deze kansen te benutten. Mijn omgeving en ik hadden het handje immers al geaccepteerd zoals het op dat moment was, was ik toen van mening. ‘Het is wel goed zo, ik kan toch alles’, was de gedachte. De boodschap die ik toen meekreeg was: ‘als je er nog eens wat mee wil, dan trek je maar aan de bel.’ En zo werd de laatste afspraak in het Sophia Kinderziekenhuis met ‘mijn’ handenteam op mijn zestiende afgesloten.

De sportcarrière is uiteindelijk, vroeger dan gehoopt, tot een einde gekomen. Het volwassen leven begon. Fysieke ongemakken of belemmeringen had ik niet of nauwelijks. Enkel het esthetisch aspect speelde bij tijd en wijle parten. Mooi vond ik het niet, het was vooral functioneel. Het deed wat het moest doen. En ondanks dat ik hier trots op was, bleven er momenten van schaamte en onzekerheid.

Begin 2023 ben ik opnieuw in contact gekomen met prof. dr. Hovius, mijn handendokter. Er was zo’n tien jaar geen contact geweest. En tóch wilde ik dat er nog eens naar mijn hand zou worden gekeken. Maar dan wel door hem. Hij had het kunstwerkje tenslotte gemaakt. Ik wilde van hem horen of het wel echt was gelukt. Het voldeed in principe aan mijn eisen, maar voldeed het wel aan zijn eisen? Waren de door hem en het team gestelde doelen behaald? We spraken af en er werd besloten te bezien of er nog meer winst te behalen was, in zowel functionele als esthetische zin.

En zowaar, het kon nog beter en nog mooier. Tevredenheid met de hand was op zijn plaats, maar ik hoefde er geen genoegen mee te nemen. De risico’s werden in kaart gebracht, het vertrouwen in het team was groot en ik heb de keus mogen maken toch nog eens onder het mes te gaan.