Ik ben Vanessa van Beek en ben geboren op 18 april 1981 in Vlissingen.

Op mijn achttiende jaar had ik regelmatig behoorlijke krampen in mijn linker arm. Soms werd ik wakker met een linker arm die compleet paars en blauw was uitgeslagen. De huisarts heeft me meerdere malen doorverwezen naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken zoals een spier- en zenuwonderzoek en CT scans, maar ze konden niks vinden. Na 2 jaar aanmodderen werd ik op een nacht wakker met een arm die blauw was uitgeslagen en waar totaal geen gevoel meer in zat. Direct zijn de huisarts en het ziekenhuis ingeschakeld, een uur later kreeg ik te horen dat ik voor een MRI scan in Breda terecht kon.
De uitslag was al snel bekend, ik had een AVM ter grootte van 17 centimeter in mijn linker arm zitten. Een AVM is tumor die in je vaten groeit. Na overleg is toen besloten dat ik in de Daniel den Hoed kliniek het beste op mijn plek was. Daar werd ik geholpen door middel van een brachiale perfusie (chemo spoeling) en in 3 uur tijd is 3,5 liter chemo door mijn arm heen gepompt. De behandeling werd onder algehele narcose uitgevoerd, de napijn was geen pretje, maar toen na 8 weken een scan werd gemaakt en de AVM voor 99% weg bleek te zijn was ik alle pijn snel vergeten. Tot 2007 ging het goed, tot na een controle (mri scan) de AVM weer helemaal terug bleek te zijn. Weer werd er een chemo spoeling gedaan, maar helaas zonder resultaat.

Ik werd doorverwezen naar een vaatspecialist in het Erasmus ziekenhuis te Rotterdam, die mij 4 keer heeft ingespoten met etoxisclerol die de AVM had moeten inkapselen en laten afsterven. Helaas hadden ook deze behandelingen geen resultaat, waarna in goed overleg pure ethanol in mijn arm is gespoten (gelukkig ook onder algehele narcose). Ook dit haalde niets uit.

Intussen werden de klachten erger, het gevoel in mijn arm werd steeds minder en in mijn hand voelde ik ook niks meer. Ook de krampen in mijn arm en hand werden erger, waardoor veilig autorijden er niet meer in zat.

De vaatspecialist in Rotterdam heeft me toen naar zijn collega Professor Hovius gestuurd. Na een paar gesprekken en diverse onderzoeken werd besloten om de AVM uit zijn jasje te halen, zodat deze vrij in mijn arm zou komen te liggen en geen druk zou uitoefenen op mijn bloedvaten, spieren en zenuwen.

Op 4 oktober 2010 was het zover: ik werd geopereerd en was toch wel een beetje zenuwachtig omdat nu toch echt het mes in mijn arm werd gezet. Gelukkig ging ik heel relaxed onder narcose. Het eerste wat ik deed toen ik uit narcose kwam, was controleren of ik gevoel in hand en arm had en dat was het geval! En ik kan zeggen dat het heel vreemd is als je na 8 jaar weer voelt wat je aanraakt.
Het herstel is heel voorspoedig verlopen, de eerste dagen moest ik wel verplicht rusten en mijn arm goed omhoog houden zodat er geen vochtophoping kon ontstaan. Na een week begon ik al met revalideren en na precies 2 weken gingen de 56 (!) hechtingen eruit.

Wat ik nog niet heb verteld is dat mijn hobby autoracen is. Ik ben best een tijdje bang geweest dat ik deze hobby niet meer kon beoefenen, maar tot verbazing van iedereen reed ik 15 dagen na de operatie (een dag nadat de hechtingen eruit waren) weer op het circuit: zonder kramp en ik kon eindelijk het stuur door mijn handen voelen glijden, een ongelooflijk goed en fijn gevoel.
De AVM zit nog in mijn arm en er zal een dag komen dat mijn klachten weer terugkeren en dat er niks anders op zit dan de AVM in zijn totaal te verwijderen. Dat zal wel gepaard gaan met veel krachtverlies. Ik zal waarschijnlijk 75% van de kracht in mijn arm kwijtraken en misschien wel een heleboel dingen niet meer kunnen doen. Maar tot die tijd zal ik genieten van alles wat ik nog wel kan.

In 2011 wil ik mijn racehobby gaan uitbreiden en professioneel gaan rijden, ook wil ik de Esser stichting gaan sponseren door middel van geld en publiciteit. Mijn raceactiviteiten kunnen gevolgd worden via de website: www.bvrace.nl