“Ik ontdekte een knobbeltje in mijn borst.”

Patiënte die een borstamputatie en reconstructie onderging

Eind februari 2004 ontdekte ik een knobbeltje in mijn rechterborst. Na mammografie, echo en punctie bleek dat het foute boel was en dat ik zo snel mogelijk moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik had de keuze uit 3 soorten ingrepen:

  • een borstbesparende operatie;
  • een volledige amputatie; of
  • een volledige amputatie met het gelijktijdig plaatsen van een expander.

Toen al werd mijn keuze voor de soort operatie bepaald door het verlangen, na het behandelingstraject, zoveel mogelijk kans te hebben op een nieuwe borst. Aangezien bij een borstbesparende operatie altijd bestraling volgt, waarbij de conditie van de huid hierna niet te voorspellen valt (kleur, elasticiteit) heb ik gekozen voor de amputatie met gelijktijdige plaatsing van een expander.

Op 18 maart 2004 werd mijn rechterborst geamputeerd en werd gelijktijdig de expander geplaatst. De expander zorgde voortdurend voor ontstekingen, waardoor ik gedurende anderhalve maand in het ziekenhuis verbleef en regelmatig naar de OK moest, waar de wond werd opengemaakt en schoongespoeld.

Na onderzoek van de geamputeerde borst bleek de wondrand hiervan niet schoon te zijn en is er nog een gedeelte operatief verwijderd. Uit de onderzoeken bleek ook dat ik uitzaaiingen in de lymfeklieren had, waarna men besloot ook deze operatief te verwijderen. Bij deze laatste operatie heb ik bij de chirurg aangegeven, dat hij, indien hij het noodzakelijk vond, tijdens deze operatie ook de expander mocht verwijderen. Hoewel hij zelf verwachtte dat dit niet noodzakelijk zou zijn, was toch het eerste wat ik hoorde toen ik uit de narcose kwam, dat de expander inderdaad verwijderd was.

De opties voor borstreconstructie waren destijds uitsluitend reconstructies door middel van het plaatsen van rug- of buikspierweefsel in het borstgebied. De vele littekens en het missen van een spier in rug of buik waren destijds voor mij geen optie, en ik legde mij neer bij het feit dat ik zou moeten leren leven met één borst, een lelijk litteken, en een vreselijk zware prothese (en de daarbij behorende ‘elegante’ beha en daaraan gerelateerde hooggesloten kleding) waardoor ik voortdurend last had van pijn in nek en schouder. Ook een lichtere ‘plak’ borst bood niet echt verlichting, want als ik rende dan floepte hij meerdere malen uit mijn beha.

Toen ik, na ongeveer een jaar, mijn frustratie hierover uitte tegen een vriendin vond ze dat ik hier nu toch onderhand wel aan gewend moest zijn. Maar echt, dat went nooit. Als je in de spiegel kijkt mis je niet alleen een borst, maar is er niets meer aan je lichaam wat symmetrisch is, het was vreselijk.

[In januari 2004, een maand voor de ontdekking van het knobbeltje in mijn borst, werd mijn scheiding uitgesproken, en was ik dus weer single – met de zorg voor 2 zoons van 16 en 19 jaar oud-. De eerste jaren was er geen haar op m’n hoofd die aan een nieuwe relatie dacht, maar daarna durfde ik er niet eens aan te denken…wat als iemand over mijn borsten zou willen strelen? Ik ontmoette iemand die dat deed, waardoor ik compleet door de grond ging en iets uit te leggen had, een prothese voelt toch iets anders aan dan een echte borst…]

Na verloop van tijd maakte ik weer een afspraak met de plastisch chirurg van het ziekenhuis waar mijn amputatie was uitgevoerd. Hij informeerde mij over een nieuw ontwikkelde methode, de DIEP lap methode. Een methode waarbij buikweefsel (zonder de buikspier) gebruikt wordt om een nieuwe borst te maken, waarbij het bestaande litteken gebruikt wordt, zonder dat er nieuwe littekens bijkomen. Het leek te mooi om waar te zijn. Ik maakte een afspraak met de specialist en liet me, na enige bedenktijd, plaatsen op de wachtlijst. Op 31 oktober 2007 vond mijn borstreconstructie plaats, een operatie van een dag, waar ik vervolgens ook nog trombose aan overhield. Maar dat deerde me allemaal niet, toen ik voor het eerst het resultaat zag, was ik werkelijk de gelukkigste vrouw van de wereld. Niet voor te stellen, echt een hele mooie borst, even groot als de andere, ongelooflijk gewoon.

Sindsdien voel ik me weer echt een vrouw, kan ik ook weer leuke shirtjes aan met decolleté (jarenlang liep ik met hooggesloten shirtjes en hemdjes, want als ik voorover boog moest ik zorgen dat niemand de leegte of de prothese in m’n beha zag; de zomer was vroeger voor mij het mooiste seizoen, maar sinds 2004 werd ik depressief als het mooi weer werd, iedereen droeg luchtige kleding of een leuke bikini of zwempak, ik pakte mezelf alleen maar in…)

Nu, inmiddels twee jaar na de borstreconstructie, heb ik ook een tepel op mijn borst, en voel ik me weer echt vrouw, zoals vroeger. Ik zou alle superlatieven kunnen gebruiken om mijn gevoel van geluk en dankbaarheid te betuigen, dan nog schiet ik tekort. Deze borstreconstructie heeft mijn leven totaal veranderd, en heeft mij mijn gevoel van zelfvertrouwen en vrouw zijn volledig teruggegeven. Hulde aan de kunde van de plastische chirurgie!!!